“Dat je bij het behandelen van kinderen het hele gezin betrekt is op veel plekken heel normaal. Toch ben ik van mening dat er bij het behandelen van volwassenen nog veel te winnen is. Een partner, zoon of dochter of goede vriend zou op z’n minst inzicht moeten hebben in wat er speelt. Bovendien maakt een cliënt tijdens een behandeling enorme ontwikkelingen door. Zijn of haar naaste  moet kunnen meegaan in die ontwikkelingen. Als dat niet gebeurt kan iemand terugvallen in oude patronen. Dat bemoeilijkt de vooruitgang. Mijn ideaalplaatje is om ‘de omgeving’  letterlijk in de kamer te krijgen. Dat is niet altijd even makkelijk en vergt de juiste timing. Een cliënt moet zich veilig voelen en iedereen rondom hem of haar dient ervoor open te staan om bij de behandeling betrokken te zijn.”

(Her)vinden van menselijk kracht

De Roos: “Ik denk aan een cliënt die het in het verleden erg zwaar heeft gehad. Een jongen die in de loop der jaren steeds meer last kreeg van angst-, paniek- en stemmingsproblemen. Zijn behandeling was bestond hoofdzakelijk uit medicatie. Vrij  begrijpelijk in zijn geval, dat medicatie een onderdeel vormt van de behandeling, maar waar mogelijk zie ik het als uitdaging om samen met de cliënt te kijken naar de mogelijkheid van behandeling zonder medicatie.  Zélf wilde de cliënt  graag meer inzicht in waar zijn problemen vandaan komen.  Hij wilde weten waaróm hij altijd zo vastloopt.” Als de ernst er een beetje af is, bijvoorbeeld met behulp van medicijnen, dan gunt De Roos het iemand om een beetje verder te kunnen kijken. “Er zijn altijd redenen die maken dat iemand depressief wordt. Natuurlijk kan er een genetische kwetsbaarheid een rol spelen, maar heel vaak is er ook een aanleiding voor de problemen.”

Samen gingen ze aan de slag met het herkennen van patronen. De Roos:  "We ontdekten dat hij een pleaser is en dat hij daar ook naar handelt. Ook kwamen we erachter wat zijn kracht is. Zijn kracht in het verleden bleek echter tegelijkertijd zijn overlevingsstand in het hier en nu te zijn. Hiermee konden we aan de slag. Op dit moment zijn we bezig zijn huidige kracht weer op de juiste manier in te zetten en meer de focus te leggen op zijn eigen behoeften. En dán is het moment daar dat je de rol van medicatie ter discussie kunt gaan stellen. Zo ook in dit geval. Mijn cliënt heeft op dit moment bijna geen medicatie meer nodig. Ik besef ook wel dat het achteraf makkelijk praten is. Een cliënt weet in een later stadium van zijn leven soms pas meer te vertellen dan bij de eerste keer dat hij aanklopt bij een hulpverlener. Toch zie ik het als de taak van een behandelaar om toch wat vérder te kijken.”

Emile de Roos startte zijn werk in 2010 in de adolescentenkliniek en werkt inmiddels als psychiater en (groeps-)psychotherapeut bij Youz te Nijmegen, een polikliniek alwaar cliënten en hun gezinsleden worden gezien vanaf 5 jaar en speciale aandacht is voor de studentenpopulatie.